Zwemmen in San Gil & Barichara

Woensdag 17 juli
We staan op tijd op om nog even te kunnen genieten van een lekker ontbijt met een prachtig uitzicht over de bergen voordat we in het minibusje stappen dat ons naar San Gil brengt. Onze chauffeur Juan is een wat oudere zeer enthousiaste man die het helaas niet moet hebben van zijn ‘rijskills’. Die zijn ronduit belabberd en op deze weg heb je wel wat talent nodig. De deels onverharde weg met veel gaten slingert door het prachtige berglandschap van de provincie Santander. Onderweg maken we een stop om even wat te eten (gelukkig zijn we allemaal dol op empanadas) en te plassen voordat we de laatste 60 kilometer (toch nog 1,5 uur) afleggen. De temperatuur loopt snel op en we kunnen niet wachten op het zwembad. 
Ons hotel voor de komende vier nachten ligt net buiten San Gil. We worden vriendelijk ontvangen en op deze plek zijn we blij dat we een paar woorden Spaans spreken want niemand spreekt hier Engels. De rest van de middag brengen we door in en om het zwembad en regelen we onze activiteit voor donderdag; we gaan paragliden (als het weer meezit) in Curiti! Heel veel zin in!

Donderdag 18 juli
We hebben heerlijk geslapen in de twee tweepersoonsbedden en worden pas na 08.00 uur wakker. We zijn nu bijna een week onderweg en we beginnen absoluut weer te wennen aan het reizen door een onbekend land. Eigenlijk gaat het heel gemakkelijk, met wat uitdagingen qua taal hier en daar. We blijken de enige gasten te zijn in het hotel en dat voelt best gek. Iedereen springt in de houding als we willen ontbijten en doet zijn best om het ons naar onze zin te maken. Het ontbijt is prima maar ik moet zeggen (en dat klinkt misschien best verwend) dat ieder dag eieren best een beetje gaat vervelen. 
Vanochtend hebben we geen plannen dus blijven we bij het zwembad en spelen de kids spelletjes in en om het water. Gelukkig kunnen ze hun mobiele telefoon af en toe nog opzij leggen om iets te ondernemen maar de verleiding van YouTube en Netflix is ook hier in Colombia heel erg groot, we eten een eenvoudige lunch en kleden ons (en da’s niet makkelijk in deze hitte) om in een lange broek en dichte schoenen. Klokslag 13.30 uur worden we opgehaald en naar een kantoortje in San Gil gebracht waar we het papierwerk voor het paragliden in orde moeten maken. En dat is een serieuze aangelegenheid hier, negen formulieren en zelfs een vingerafdruk om maar niemand aansprakelijk te kunnen stellen. Daan geeft aan een ‘gezonde spanning’ te voelen en als we met een busje de berg op rijden richting Curiti voelen we allemaal wel wat kriebels in de buik. Boven ons hoofd worden de wolken steeds donkerder en begint het te regenen. Dit is geen goed nieuws want met regen wordt er niet gevlogen en gaan we misschien wel zonder ervaring rijker weer terug naar Wassiki. Gelukkig klaart het een beetje op en geven de instructeurs aan dat het weer goed genoeg is om te vliegen. Na een korte uitleg (vooral over vertrek en landing) mogen Ed en ik naar onze instructeur en vertrekt Edwin als eerste. Niet snel daarna krijg ik mijn tuigje aan en voordat ik het weet komen we los van de grond en zweef ik als een vogel door de lucht. Wat en bijzondere ervaring om mee te maken! Ik kijk mijn ogen uit en zie ik dorpjes, de machtige Chicamocha canyon en Edwin aan een parachute voorbij komen. Ook vliegt er af en toe een kleine roofvogel voorbij wat me extra doet beseffen dat ook ik door de lucht vlieg. Na een klein kwartiertje gaan we terug naar de landingsplaats en zijn Daan en Sofie aan de beurt. Hun piloot doet ook een paar trucjes (trampolines en loopings) en als ze weer vaste grond onder hun voeten hebben beginnen de praatjes. Wat een toffe ervaring!
We eten wat Mexicaanse hapjes bij Gringo Mike in San Gil voordat we de taxi terugnemen naar ons hotel. We spelen nog een spelletje onder het genot van een kop Colombiaanse koffie en dan is het tijd om te gaan slapen. Morgen gaan we naar Barichara, een mooi koloniaal dorp om zo’n 30 kilometer van San Gil. De verwachtingen zijn hoog, er wordt veel over dit plaatsje geschreven. 

Vrijdag 19 juli
Na een onrustige nacht (Sofie had water in haar oren) laten we ons weer verwennen met een goed ontbijt. Ik begin de scrambled eggs wel een beetje zat te worden maar de wijze waarop het gemaakt en geserveerd wordt is heel erg mooi om te zien. We pakken onze spullen in en rijden in ruim een half uur de berg op naar het dorp Barichara dat we natuurlijk kennen van de race met de ‘tuk tuks’ in ‘wie is de mol 2019’. Ons hotel ligt helemaal bovenop een heuvel met een prachtig uitzicht over het dorp. We zijn meteen verliefd en gaan het hier zeker naar onze zin hebben. We krijgen een heerlijk vers sapje met zelfgemaakte chocoladecake terwijl we wachten op onze kamer. Die is trouwens ook heel erg mooi met een vide die Daan meteen claimt als zijn ‘mancave’. We lunchen aan het centrale pleintje en gaan daarna naar de papierworkshop waar we leren hoe papier gemaakt wordt. We mogen het zelf ook proberen en scheppen voldoende vezels om een mooi blad te maken. Daarna gaan we terug naar het hotel om nog even te chillen en te zwemmen. Als het donker is, lopen we opnieuw naar het dorp en kiezen we dit keer voor Mexicaans eten. De eigenaar doet enorm zijn best om ons overheerlijke locale hapjes voor te schotelen. Met een volle buik lopen we de steile weg terug naar het hotel. Tijd voor een laatste spelletje en daarna lekker slapen. Morgen gaan we vroeg op om de oude handelsroute naar Guane te lopen. Zin in!

Zaterdag 20 juli
We zijn al vroeg wakker door de Belgische gasten die om 06.00 uur ontbijten. Omdat het hier al heel vroeg licht is, merk je niet echt dat het nog zo vroeg is. Tegen 07.30 uur gaan we naar een gezellig gedekte tafel in de tuin en worden we opnieuw helemaal in de watten gelegd met verse cappuccino, sapjes en een heerlijke variant van een eitje in een pannetje. Iets na 08.30 uur lopen we naar de start van de wandelroute naar Guane. Dit pad is ongeveer zes kilometer bergafwaarts en helemaal gemaakt is van keien in alle soorten en maten. Vroeger was dit een belangrijke handelsroute voor de lokale bevolking van dit gebied. Het pad slingert door een prachtig ruig landschap van cactussen en verwilderde bomen en na iedere bocht zien we weer een nieuw fantastisch uitzicht. Het wordt al snel warmer en warmer en we zijn blij dat we op tijd zijn vertrokken vanuit Barichara. Na bijna twee uur lopen bereiken we het kleine dorpje Guane. In een klein restaurantje drinken we wat en wachten we op de bus terug naar Barichara. 
Als we terug zijn op het centrale plein, besluiten we te gaan eten bij een van de goed aangeschreven vega restaurantjes en dat blijkt een hele goede keuze te zijn. De drie dames die restaurant Shanti runnen (slechts drie tafeltjes) stoppen zoveel liefde in het eten dat zelfs Daan zijn vingers erbij af likt. De rest van de middag blijven we bij het zwembad, kletsen we wat met een Colombiaans gezin en genieten we van het uitzicht. Voordat het donker wordt, lopen we nog even naar een uitzichtpunt over de canyon, ook wel Salto de Mico genoemd. De wolken worden steeds donkerder en er steekt een pittige wind op en dan is het toch best heel spannend om op de rand van een diepe kloof te staan. Ik begrijp nu steeds beter wat mijn moeder vroeger doormaakte als ik weer eens op de rand van een rots moest staan. Vanavond is onze laatste nacht in Barichara. Morgen reizen we door naar Bucaramanga en daar verheugd vooral Sofie zich op. Ons hotel daar ligt namelijk boven een grote shoppingmall. Heel benieuwd!